κάποια επικινδυνότητα

Στην εκκλησία, έχει τελειώσει η λειτουργία και ο εκπρόσωπος της φιλοπτώχου αδελφότητος «βγάζει δίσκο», κατά το λεγόμενο. Εν προκειμένω, πρόκειται περί αλλοδαπής καθολικής μάλλον εκκλησίας, και έτσι το εκκλησίασμα είναι καθισμένο σε μακριές σειρές που δεν αφήνουν περιθώριο να τις διασχίσει. Αλλά, ως οργανωμένος και με άψογη επαγγελματική συνείδηση και τεχνική (βορειο)ευρωπαίος, έχει ένα επαρκώς βαθύ καλάθι στερεωμένο στην άκρη μιάς επαρκώς επιμήκους λαβής, για να φτάνει μέχρι και στο πιο απομακρισμένο από τον διάδρομο, ακραίο κάθισμα. Με τελετουργική επισημότητα στο ύψος των περιστάσεων, αμίλητος, ανέκφραστος, φέρνει το καλάθι με την σειρά, μπροστά στον εκάστοτε πιστό, κι αυτός με επαρκή χριστιανική ταπεινοφροσύνη, ρίχνει ένα, δύο, κέρματα. Κάποιος πιστός ρίχνει το κέρμα στο καλάθι, και στρέφεται ταπεινοφρόνως και κοιτάζει αλλού. Αντιλαμβάνεται ότι το καλάθι μένει ακίνητο, κοιτάζει τον ανέκφραστο εισπράκτορα, μετά κοιτάζει από την άλλη, την γυναίκα του, που αδιόρατα του νεύει με τα μάτια, και ξαναβάζει το χέρι στην τσέπη, βγάζει επιδεικτικά με δύο δάχτυλα, ένα χαρτονόμισμα, και επιδεικτικά το ρίχνει στο καλάθι. Όλοι πριν, και ο ίδιος, εντόνως συνεσταλμένως, και μη επιδεικτικώς, έριχναν το κέρμα καπακωμένο και καταχωνιασμένο και αθεάτως χουφτωμένο, για να αφήσουν και κάποιες αμφιβολίες περί του τι έριξαν στο φιλόπτωχο καλάθι, δεν νομίζω πως αμφέβαλλε κανείς πάντως, ως προς το ύψος του ποσού. Μετά την γενναιόδωρη, και πέραν πάσης αμφιβολίας πλειοδοτούσα προσφορά, ξαναστρέφει το βλέμμα με χριστιανική καρτερία, μέχρι να αντιληφθεί ότι το καλάθι συνεχίζει να είναι ακίνητο. Ξανακοιτάζει το πρόσωπο-μάσκα του επαγγελματία φιλόπτωχου, που τον κοιτάζει ασκαρδαμυκτί, σιωπηλός, και στρέφεται στην γυναίκα του που του κάνει νεύμα λιγότερο αδιόρατο από πριν. Ψάχνει σε άλλη τσέπη, και βγάζει ένα ρολό με χαρτονομίσματα, και το πετάει στο καλάθι, και πετάει και ένα τελευταίο κέρμα που ψάρεψε στο βάθος της τσέπης.
Ο Ανδρέας Συγγρός, γράφει στα απομνημονεύματά του, ότι στα 1862 ήρθαν στην Κωνσταντινούπολη όπου ζούσε, επαγγελματίες πατριώτες από την Αθήνα, και «βγάλανε δίσκο», στο ίδιο στυλ θα έλεγα, με τον προαναφερθέντα επαγγελματία χριστιανό φιλόπτωχο, μόνο πιο ζόρικοι. Αν ήσουν «ευπορών», γράφει ο Συγγρός, αφηνιασμένοι δημοκόποι σου επιτίθεντο και με φορτικότητα και εκβιασμούς απαιτούσαν «θυσίες υπέρ του έθνους», για να πραγματοποιήσουν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι, ως αυτόκλητοι ζηλωτές πατριώτες, θα έλεγα. Γινόταν μεταπολίτευση τότε στην Αθήνα, ο βασιλιάς Όθων είχε υποστεί «έξωση», και τα διάφορα «δημοκρατικά» ρεμάλια και το κακό συναπάντημα, είχαν αδειάσει επαναστατικώς και δημοκρατικώς, τα κρατικά ταμεία, και οι «επαναστάτες» βρήκαν καλή ιδέα να απευθυνθούν στους πλούσιους έλληνες της Κωνσταντινούπολης, μεταξύ άλλων, για να εκπληρώσουν το «εθνικό τους χρέος» και να ξηλωθούν πατριωτικώς. Γράφει για κάποιον Ρόκο Χοϊδά, επικεφαλής εισπράκτορα, που απαίτησε επιτόπου, εδώ και τώρα, «τσοπ, τσοπ», αμερικανιστί, ένα υπέρογκο ποσό, με ζόρι και φορτικότητα, ακριβώς όπως και ο προαναφερθείς φιλόπτωχος, μόνο που εν προκειμένω η απαίτηση δεν ήταν σιωπηρή, αλλά ρητότατη, και συνοδευόταν και από ένα απειλητικότατο ρόπαλο που κόλλησε στην μύτη του Ανδρέα. Ο Ανδρέας, «τα εχρειάσθη και μειλιχίως» ενέδωσε.
Ο κύριος στην εκκλησία, ενέδωσε εξ ίσου μειλιχίως με τον Συγγρό, και ακολούθησε το διαφημιστικό μήνυμα, ότι «το λόττο αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο να γίνετε εκατομμυριούχος». Κίνδυνο, που ο Συγγρός τον είδε εν πλήρη εξελίξει, σε παρόμοιες συνθήκες με τον συμπάσχοντα ευρωπαίο συνάδελφο, και τον διαχειρίστηκαν αμφότεροι αξιοπρεπώς, θα έλεγα.
Ο Φορντ, αλήτευε σε έναν εξωτικό πλανήτη, γράφει ο Ντάγκλας Άνταμς, που όλοι οι κάτοικοί του ήταν ανατριχιαστικά πετυχημένοι επυχειρηματίες και αφόρητα πλούσιοι, σε έναν κακόφημο δρόμο συναντάει μια πόρνη, και πάνω στην κουβέντα του λέει ότι, τους πουλάει λίγες στιγμές ανακούφισης και παρηγοριάς, λέγοντάς τους, ότι δεν πειράζει που είναι πλούσιοι.