μεταφορικά

Ας πούμε ότι η έκφραση του προσώπου που συνήθως φέρεται από κάποιον ως οιονεί μάσκα της προτίμησής του, είναι κάτι. Κάτι εν είδει tip of the iceberg, αλλά τα εν λόγω στην φύση όταν λιώνουν υπό την επήρεια του αέρα από πάνω και του νερού από κάτω, το κάνουν ασύμμετρα, και έτσι τουμπάρουν φαινομενικά ανεξέλεγκτα, και απρόβλεπτα (αφού αλλάζει η μορφή και η πλευστότητα του πλέοντος κρύσταλλου, που η αλλαγή των συντεταγμένων των πολυέδρων του τον βάζει σε στροβιλισμό, σαν το αστέρι του Δαυίδ στην σημαία του Ισραήλ, που γεωμετρεί τον στροβιλισμό του μουσουλμάνου περιστρεφόμενου δερβίση, σαν την νιφάδα που σχηματίζεται ραγδαία μέσα στο σύννεφο και μετασχηματίζεται με στροβιλισμό μέχρι το έδαφος) αλλά υπό τον έλεγχο κάποιου παράξενου ελκυστή, θα έλεγα, που κατά την ανησυχητικά υπέροχη θεωρία του χάους, δημιουργεί κάποια κανονικότητα εν μέσω κάποιας χαοτικότητας, δηλαδή κάτι τι που αν και παραμένει παράξενο, εν τούτοις ας υποδυθούμε πως το καταλαβαίνουμε, to understand it, να σταθείς από κάτω, σε στυλ «κάτσε κάτω από την μπάρα!» που προέτρεπε ένθερμα ο προπονητής τον αρσιβαρίστα προκειμένου να την ισορροπήσει για λίγο πάνω από το κεφάλι του, υποδυόμενος προς τους κριτές ότι την ελέγχει κατά κάποιον τρόπο που δεν είναι υπεράνω αμφισβήτησης, ας πούμε, και ο αρσιβαρίστας κοιτάζει τότε τους κριτές με αγωνία και νόημα, υπενθυμίζοντας τους τις υποχρεώσεις τους, δηλαδή εγώ υποφέρω εδώ, I am dying here, be good sports and play the game! Και αυτοί μεγαλόψυχα κάνουν πως το πιστεύουν και πιστοποιούν έτσι με την αυθεντία τους την ετοιμόρροπη συμβατικοτητα της ουσίας του understand…

Κάτι σαν προκαταρκτική δήλωση εν όψει αυτών που θα ακολουθήσουν, ή ίσως ως διαρκής επωδός, μου μοιάζει το κάπως αυτάρεσκο πλην συμπαθέστατο και υποθέτω καλά δουλεμένο βλέμμα που συνοδεύει αντιστικτικά την κομψή προσωδία της φωνής, πράγμα που μου εμπνέουν ο Merlin Sheldrake και ο Κουρεντζής φερ ειπείν, που με κάποια επίγνωση ίσως ότι αυτά που πρόκειται να ξεστομίσουν περί της αγάπης του ενός για τους μύκητες και του άλλου για την μουσική, δεν θα τους είναι αρκετά για να μεταφέρουν το αισθητικό και συναισθηματικό φορτίο της αρεσκείας τους, ε τότε κι αυτοί διοχετεύουν κάποια overdose γοητείας που έχει να κάνει με τα μάτια και κάποιον χαλαρό κυματισμό στους μύες γύρω από αυτά, σε αντίθεση θα έλεγα με εκείνο τον τύπο σε κάποιο φιλμ που δεν είχε αποφασίσει ίσως για την μάσκα της προτίμησής του, ή μπορεί να ήταν μη διατηρήσιμη επειδή άλλαζε γρήγορα προτιμήσεις, και έτσι ο κυματισμός στο πρόσωπο έμοιαζε ταραχώδης και μάλλον ανεξέλεγκτος, και αυτό το υποθέτω λόγω της διαρκούς απόγνωσης που εξέπεμπε από τα μάτια (που την βρήκα παρόμοια με την απόγνωση που θα καθρεφτιζόταν στα μάτια του πρίγκιπα Μίσκιν στην Αγία Πετρούπολη καθώς ένιωθε μέσα του να φουσκώνει η αύρα της επερχόμενης κρίσης επιληψίας και ανέβαινε στην κλίμακα έντασης ο πανικός για αυτό που είχε αρχίσει να ξανασυμβαίνει, και ο συγγραφέας του περιέγραφε σαν τον Όμηρο το τσουνάμι που έστελνε ο Θεός Πάνας και σάρωνε το πλήθος του στρατεύματος των Τρώων σαν το σμήνος των πουλιών που μετατρέπεται σε κύμα όταν πλησίαζε απειλητικά ο Αχιλλέας στην πρώτη περίπτωση και κάποιο γεράκι στην δεύτερη, παρατηρώντας μεθοδικά την δική του εμπειρία, και όπως κάποιοι Ιάπωνες με εμπειρία της γεωφυσικής τους ιδιαιτερότητας, βλέποντας την θάλασσα να τραβιέται ήξεραν, έτσι και ο Ντοστογιέφσκι ήξερε ότι η αύρα ήταν σαν την απειλητική απόσυρση της θάλασσας από την ιαπωνική παραλία, πως προανήγγειλε την ηλεκτρική καταιγίδα που θα σάρωνε το νευρικό του σύστημα, αλλά ενώ οι Ιάπωνες μπορούσαν να τρέξουν, και να παρακολουθήσουν μετά με κάποια ασφάλεια ως θεατές, αυτός δεν μπορούσε να πάει πουθενά και ο Αρμαγεδδών θα του συνέβαινε προσωπικώς και δεν επρόκειτο να του παραχωρηθεί ο πιο βολικός ρόλος του θεατή), ανεξαρτήτως αν το κύμα ήταν σε φάση πλημμυρίδας ή άμπωτης, ή αν η καταιγίδα που σάρωνε τους μυς γύρω από τα χείλη ή κάτω ή πάνω ή πλάι από τα μάτια είχε ανέβει στην κλίμακα πέντε των τυφώνων, ή κάτι μη μετρήσιμο, η μάσκα που φορούσε δεν ήταν σαν το σύνηθες standing wave, ήταν τόσο ρευστή που μου φαίνεται πως τον κούραζε κάπως, αλλά κάποιος strange attractor ίσως έλεγχε το χάος του δράματος που κυμάτιζε στο πρόσωπό του με ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων να εναλλάσσεται περιοδικά (προέκυπτε έτσι κάποια παράξενη αλχημεία με πρωτοφανή συναισθήματα περί του πώς νομίζει ο θεατής ότι αισθάνεται ή θα ήταν σκόπιμο ή ίσως πρέπον να αισθανθεί, ενόψει και του τί υποθέτει πως αισθάνεται ο άλλος), και το αποτέλεσμα ήταν εξουθενωτικά μοναδικό. Το χάος είναι μου φαίνεται που προσπαθεί να αναπαραστήσει γεωμετρικώς η μέρκαμπα, το άστρο του Δαυίδ, που υπονοεί κίνηση στην γεωμετρία του, κάποια ζωντανή γεωμετρία σαν του παγόβουνου ας πούμε, αλλά σε πολύ μικρότερο μήκος κύματος, στο μήκος κύματος με την ιλιγγιώδη συχνότητα περιστροφής των συναισθημάτων ας πούμε, και μια μέρκαμπα εν είδει ανεξέλεγκτου καλειδοσκόπιου δήλωνε τον καταιγισμό των πρωτοφανών συναισθημάτων που έρρεαν συγκλονιστικά πίσω από την ρευστή τρικυμισμένη μάσκα. Το standing wave που κυμάτιζε ο δαίμονας στο πρόσωπο της μικρής Μεξικάνας κατέρρευσε όταν ο Konstantin με έναν πετυχημένο εξορκισμό τον ξαπόστειλε, και η αλλαγή κυματισμού κατέβηκε φανερά την κλίμακα μποφόρ στο φιλμ, από τους θυελλώδεις unpleasant κυματισμούς σε στυλ grand guignol, στην κάλμα της αθώας κορασίδας, και αιωρήθηκε κάποιος υπαινιγμός πως έγινε κάποια αλλαγή agency. Conscious agents είναι κάποια ενδιαφέρουσα θεωρία που ισχυρίζεται πως υπάρχει υπερεπάρκεια από ψυχολογικά mindsets, αφού η αίσθηση του εαυτού είναι ας πούμε κάποιο ιδιαίτερα ανοιχτό σε υποθέσεις και εικασίες συνονθύλευμα από όλο αυτό το mind like υλικό που οι αρχαίοι εύστοχα νοηματοδοτούσαν προσλαμβάνοντας το ως θεότητες, οι οποίες ας πούμε, όσο κι αν αμφισβητούνται, ως γελοία ανύπαρκτες, παράγουν υπαρκτές συνέπειες εντούτοις, στο στυλ θα έλεγα, του λούτρινου κάστορα στο φιλμ beaver, όπου ο πρωταγωνιστής χρειάζεται επειγόντως κάποιον να του πει κάτι σε στυλ, είμαι εδώ για σένα και καταλαβαίνω πως θέλεις κάποιον που να σε πείσει περί αυτού, και έτσι προσαρμόζει μόνιμα στο χέρι του εν είδει μαριονέτας τον κάστορα (με κάποια αντίστροφη κατανομή των ρόλων όμως, αφού με ανακούφιση μπήκε ο ίδιος στο πετσί του ρόλου του ενεργούμενου) για να αποκτήσει έτσι χειροπιαστή υπόσταση ο Θεός, ο conscious agent (έστω με κάποια όχι και τόσο prestigious μορφή, αλλά από την άλλη, πάλι, δεν θα ήταν η πρώτη φορά που οι θεοί θα πόνταραν σε εναλλακτικές ας πούμε, φόρμες, για να κάνουν έτσι πιο κρυπτικό για τους άσχετους και πιο δεισδυτικό για τους μύστες το μήνυμα), που θα του υπαγορεύει πώς να ζήσει, και να μην θεωρηθεί πως η ζωτικής σημασίας agency είναι απλώς η ιδέα του, στην προσπάθεια του, ειρήσθω, να βρει κάποιον γκουρού κάποιον μέντορα να του πουν τί να είναι, τί να κάνει, πού να πάει, ερωτήσεις που εύλογα έθεσε το αόρατο κορίτσι σε κάποιο άλλο φιλμ, το above the shadows, ίσως, αλλά και το delivery boy στο άλλο φιλμ, τα 30 δευτερόλεπτα μάλλον, και κάποιοι μυστικιστές άραβες σούφι και κάτι άλλοι εβραίοι καβαλιστές, έλεγαν ότι οι δυσκολίες τους στην αναζήτηση του Θεού οφείλονταν στο ότι τους έψαχνε κι αυτός, και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ζέση από την δική τους, γιατί εκείνος ήξερε κάτι που αυτοί δεν ήξεραν, και έπρεπε να τους ενημερώσει σχετικώς, μιας που δεν ήξεραν ότι δεν ήξεραν, και όταν κατάλαβαν την όλη παρεξήγηση, ε, ήταν κάπως σαν απάντηση, δελφικού τύπου θα έλεγα, στην ρητορική ερώτηση του delivery boy, θέλω να αλλάξω αλλά δεν ξέρω σε τί ακριβώς συνίσταται η αλλαγή που θα με αποτρέψει από την απόγνωση. Όλα αυτά βέβαια είναι μεταφορικά, δηλαδή χρειάζονται μεταφορές σε στυλ, σαν αυτό το μετρίως γνωστό πράγμα, ή σαν το άλλο που φαίνεται γνώριμο, και το μεταφορικό δυναμικό της εκάστοτε μεταφοράς έχει να κάνει και με την ποσότητα πληροφορίας που τυχόν ενδιαφέρεσαι να αξιοποιηθεί, να ας πούμε, πόσους θεούς χρειάζεσαι για να σε εμπνέουν ώστε να κρατηθεί το ενδιαφέρον.