Το μοντέρνο, είναι το επίκαιρο, και είναι και το mundane, το του κόσμου τούτου, και ο Κιρίλοφ των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι μοιάζει μοντέρνος
μιλώντας για κάτι στιγμές που δεν είναι του κόσμου τούτου, κατά την γνώμη
του, και ο μοντερνισμός του έγκειται στο ότι προσφέρει, μου φαίνεται, κάποια
αποδεικτική διαδικασία στο μοντέρνο αίτημα της μοντέρνας φυσικής, στην
επικήρυξη της Σκοτεινής Ύλης εκ μέρους της. Wanted, Dark Matter, dead
or alive, ο ευρών αμοιφθήσεται! Αλλά, κύριοι bounty hunters προσοχή! Όσο κι
αν προσέξετε, φοβάμαι πως η καταζητούμενη δεν εμπίπτει της
προσοχής, δεν αντιδρά με κάποιον γνωστό τρόπο με την γνωστή ύλη,
κινείται inconspicuously, μουλωχτά, και πιθανόν είναι armed and dangerous με
κάποιους άγνωστους μάλλον τρόπους, ας πούμε ενδειξεις θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι όλα αυτά που αισθάνεται κάποιος ή κάποια, και δεν βρίσκει καλή ιδέα να τα μοιραστεί με κάποιον άλλο, ή άλλη, εξ ου και η πανδημία της μοναξιάς, αλλά και η δημοφιλής πλάνη για την αξία της, αφού η πλήρης αδυνατότητα να μοιραστεί κάποιοςόλο αυτό τον κατακλυσμό σκέψεων και συναισθημάτων, αξιολογείται συνήθως ως πρόβλημα, και αυτή η εκτίμηση δεν οδηγεί συνήθως σε χρήσιμα συμπεράσματα. Ο Κιρίλοφ έχει κάποια δύσκολη
διαπραγμάτευση με το ρώσικο επαναστατικό κίνημα των
"Δαιμονισμένων", εργαλειοποιώντας την ιδέα περί του θανάτου του, σε στυλ,
εσείς νομίζετε ότι μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε για λόγους που
θεωρείτε επαναστατικούς, και το τί νομίζω εγώ για τον θάνατό μου, δεν έχει
καμία σχέση με το τί νομίζετε εσείς, για τον δικό μου θάνατο ή οποιονδήποτε
άλλον θάνατο, αλλά επειδή είμαι σαν έτοιμος από καιρό να το κάνω, τώρα, ας
πούμε, βρίσκω έτσι πως ο εν λόγω θάνατος αποτελεί κάποιο υπέροχο
εργαλείο, για κάτι τι. Εκείνες οι στιγμές λοιπόν που ο Κιρίλοφ
νιώθει να κατακυριεύεται από έντονα μηνύματα που του φαίνεται ότι δεν
μπορεί να αντέξει την ενέργειά τους, που ψάχνει όνομα να της δώσει και
απορρίπτοντας μερικές υποψηφιότητες την λέει χαρά, βρίσκω να συνεισφέρουν
με κάποιον τρόπο στην έρευνα για το ενενήντα και κάτι τοις εκατό του
Σύμπαντος, στρέφοντας έτσι τις έρευνες και σε άλλες κατευθύνσεις, πέραν
αυτών, των main stream ερευνητών, που τις έχουν εγκιβωτίσει στα ορμητικά
stream των Επιταχυντών και μου φαίνεται περιγράφει όχι κι
άσχημα αυτό που προσπαθούν να το φωτογραφήσουν με υπερταχείες
κάμερες, μέσα στους Επιταχυντές, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που δυσκολευόταν
να τα αντέξει, ως υπερβολικά πετυχημένα, και ως υπερβαλλόντως
αληθινά, που αναρωτιέται από πού του'ρθαν, και πόσο ανέτοιμος θα ήταν να
υποψιαστεί και μόνο ότι θα μπορούσε ίσως να τα παρατείνει, κι εδώ νομίζω
ταιριάζει ο μοντερνισμός κάποιου επιστήμονα που προτείνει το μοντέλο
της πραγματικότητας σε στυλ, matrix (αυτοί οι μεγάλοι φωτεινοί πίνακες με
τα πίξελ, με τα πίξελ στην περίπτωσή μας σε ένα μέγεθος που η περιγραφή του έκανε τον Πλανκ σταρ), σε στυλ compute, με μικρές (μικρές εν είδει understatement) ψηφίδες, δομικοί λίθοι
πραγματικών δυνατοτήτων σε στυλ, στιγμές του Λάο Τσε, just pick one! Το πιό σημαντικό από όλα ο Ντοστογιέφσκι το αναθέτει κάθε τόσο στις διάφορες ιστορίες του, σε κάποιον χαρακτήρα συνήθως όχι πρωτεύοντα, και το πιό σημαντικό από όλα, είναι αυτό που έλεγε και εκείνος ο συμπαθής συνεργάτης του Αϊνστάιν, ο Γουίλερ (το ότι βάζω τον Γουίλερ δίπλα στον Αϊνστάιν προκειμένου να αποκτήσει αξιοπιστία, ή το ότι αναφέρομαι στον Ντοστογιέφσκι ως σούπερ σταρ με τον οποίο τυγχάνει να συμπίπτουμε σε κάτι τι, προκειμένου να αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με αυτό το κάτι τι, είναι κάπως συζητήσιμο, μου φαίνεται, πάντως δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα προς στιγμήν), ότι το κενό, το διάστημα ανάμεσα στα πράγματα, δεν είναι κενό, είναι γεμάτο θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος με αυτό που ο Ντοστογιέφσκι αμήχανα αναθέτει σε κάποιους χαρακτήρες του να αισθανθούν, μόλις βρουν την ευκαιρία, συνήθως λίγο μετά από την αποξένωσή τους από την συνήθεια.
Πράγμα που επιβεβαιώνει και η άλλη επιστήμη, εκείνη με την Στατιστική Συσσώρευση Καταστάσεων, όπου το βάρος πέφτει στον παρατηρητή να
διαλέξει, με περισσότερη ή με λιγότερη επίγνωση, με περισσότερες ή με
λιγότερες πληροφορίες, το τί υποτίθεται ότι είναι η αλήθεια, ανάμεσα από όλα
αυτά τα υποκατάστατά της που είναι γαντζωμένα πάνω στον μυστηριωδώς
σκιερό καμβά του ενενήντα πέντε τοις εκατό της αληθινής Σκοτεινής Ύλης και
Ενέργειας, αληθινής, και με την έννοια ότι δεν είναι καλή ιδέα η λήθη της.
Την Υπερσυμμετρία της μυστηριώδους Σκοτεινής Ύλης την βρίσκω πηγή
έμπνευσης, σε στυλ, η έμπνευση, αυτό που έρχεται από κάπου έξω και εμπνέει,
δεν είναι παρά η ενεργοποίηση του υπερσυμμετρικώς δίδυμου, δεν είναι
παρά η μυστήρια Σκοτεινή Ύλη που αξιοποιείται με το να γίνει λιγότερο
μυστήρια, ή τουλάχιστον λιγότερο εξωτικώς μυστήρια, και περισσότερο
οικείως μυστήρια, κινητοποιώντας το μυστήριο της έμπνευσης, σε στυλ,
Μούσα τραγούδα μου, ή μάλλον τραγούδα πρεστίτζιουσλι για πάρτη
μου, και σε στυλ, επιφοίτηση Αγίου Πνεύματος, ή στο σαρκαστικά ενθουσιώδες στυλ του Νικόλα Άσιμου, σε κάποιον αυτοβιογραφικό στίχο του,
"βρε πού την βρήκα τέτοια λεβεντιά!" Υπάρχει το λοιπόν, απευθείας σύνδεση
με το Μυστήριο, γίνεται δηλαδή εδώ και τώρα, δίνοντάς του όνομα, καθόλου
άστοχη η επιλογή του Κιρίλοφ να διαλέξει το όνομα Χαρά, στρέφοντας
προς τα κει την προσοχή, και κάπως έτσι αξιοποιείται η εκλεκτική συγγένεια
ανάμεσα στον κβαντικής συνδεσμολογίας εγκέφαλο, και στο
κβαντικής λειτουργικότητας Σύμπαν, που την λένε κάποιοι κβαντικοί
επιστήμονες, Υπερσυμμετρία, τουτέστιν, έχοντας συνείδηση, σε στυλ,
σκέφτομαι άρα υπάρχω, και συνεχίζοντας σε ανάλογο στυλ, τα
μοντέλα διακόσμησης του υπερκόσμιου και του εγκόσμιου Κόσμου, εκείθεν του
κρανίου, υπάρχουν ακριβώς πανομοιότυπα και ένθεν του.
H αλλαγή του παρελθόντος λοιπόν, ως επικαιροποίηση (μιάς που ο Αϊνστάιν τοποθέτησε το παρελθόν και το μέλλον μαζί με το παρόν πάνω στο ίδιο διαρκώς επίκαιρο γεωμετρικό σχήμα που κρύβεται σε κοινή θέα μέσα στην τεραστίως μικρή κλίμακα Πλανκ, και αυτή του η διαισθητική ιδέα, δικαιολογεί μάλλον το να τον επικαλούμαι, όχι με την ιδιότητά του ως σούπερ σταρ, που δεν τον αφορούσε, κατά πώς έλεγε, αλλά όπως θα έκανα και για οποιαδήποτε άλλη καλή ιδέα για την οποία θα έκανα την χάρη σε μένα και σε κείνον που την μοιράστηκε, να την θεωρήσω έτσι, και την θεωρώ καλή ιδέα, αφού παύεις έτσι να έχεις κάποια γραμμική ιστορία ως πρόσωπο, δεν καθορίζεσαι πια από αυτήν, και είσαι αυτό το ρευστό γεωμετρικό σχήμα στην ρίζα της πραγματικότητας που διαχειρίζεται τον χρόνο και τον τόπο, που ως σχήμα συμβολίζει κάτι, αφού σε όλα τα σχήματα και τις φόρμες αποδίδεται γλωσσική αξία, κάπως ερμηνεύονται, αυτό το κάτι θα μπορούσε να είναι η χαρά, ως νόημα), και ως παραδοξότητα, είναι κάτι τι που και
βέβαια μπορείς να το επιδιώξεις μπαίνοντας σε κάποια χρονομηχανή,
αλλά γίνεται και αλλιώς, ως ετεροδοξότητα, δηλαδή αλλάζοντας
γνώμη ως προς το τί νομίζεις για το παρελθόν, οπότε τα περιθώρια
τροποποιήσεων είναι ευρύτερα από της χρονομηχανής, γιατί κάποιος που
χρησιμοποιούσε συχνά χρονομηχανή έλεγε ότι το παρελθόν αντιστέκεται, και
έτσι κάθε φορά που κατέβαινε από την χρονομηχανή και πήγαινε να αλλάξει
προθυστέρως τον ρουν των γεγονότων, κάτι τύχαινε, κάτι τι preposterous, και
έχανε το κρίσιμο τάιμιγκ, και τα πράματα έμεναν τα ίδια κι απαράλλαχτα
στην ίδια απαράδεκτη κατάσταση που νόμιζε ότι ήταν, or worse... Ενώ, θα έλεγα, το να
αλλάξεις γνώμη περί του πώς υποτίθεται ότι ήταν το παρελθόν, δεν
του αφήνει και τόσο σπουδαία περιθώρια αντίστασης, και όσο
αναθεωρείς, τόσο στενεύουν τα περιθώρια που έχει το παρελθόν να
επικαλείται το εντροπιακό βέλος του χρόνου μονοδρομημένης κατεύθυνσης,
σε στυλ, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, αφού ναι εντάξει δεν γυρίζει πίσω, αλλά
υπάρχουν μεγαλύτερες δυνατότητες από όσο αφήνει να φαίνονται αυτή η
κατηγορηματική δήλωση, για να επαναξιολογήσει ο αξιολογών την
σημασία, του, δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Συνεχίζοντας λοιπόν την ιδιόμορφη επικαιροποίηση παρελθόντων, ο Μακιαβέλι γράφει τον "Πρίγκηπα", το βιβλίο του για πρίγκηπες με οδηγίες για μια επιτυχή επαγγελματική σταδιoδρομία, σε ένα στυλ που το βρίσκω κάπως προληπτικό (που δείχνει ότι θέλει να προλάβει κάτι ανεπιθύμητο, θα έλεγα σαν πυραυλικό preemptive strike του σοβιετικού ψυχροπολεμικού αμυντικού δόγματος, το ύφος του έχει την προβλεπτική δραστικότητα των προληπτικών συλλήψεων που νομοθέτησε στα σέβεντις η, possibly and probably macciavelean, αμφιλεγόμενη μπρίτις πράιμινιστερ Μάργκαρετ Θάτσερ, για τους ζωηρούς βορειοϊρλανδούς, όπου οι λάθος τύποι αποσύρονταν εγκαίρως από την κυκλοφορία, πριν να κάνουν την πιθανολογούμενη λάθος κίνηση, απαλλάσσοντάς τους έτσι από τον μπελά να σκεφτούν να κάνουν οι ίδιοι κάποια κάπως προαναγγελθείσα λάθος επιλογή, μιάς που για κάποιο λόγο μοιάζαν επιρρεπείς σε κάτι τέτοιο), εξασφαλίζοντας κάπως ότι δεν πρόκειται να διαβαστεί από εκείνους που δεν θα έπρεπε να το διαβάσουν, ή που δεν θα ήταν καλή ιδέα να το διαβάσουν, ή που θα ήταν κακό του κεφαλιού τους να το διαβάσουν , κι αυτό το στυλ το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και ο Καντ απαντούσε σε κάποιον που έκανε το λάθος να τον διαβάσει και μετά του ζητούσε και τα ρέστα, πως μάλλον ήταν κακό του κεφαλιού του που μπήκε σε τέτοιο κόπο χωρίς ελπίδα να βγει κάτι τι καλό από αυτό, και με άγνοια κινδύνου, και να τα αποτελέσματα τώρα που τα βάζει μαζί του, ενώ αντί να τα βάζει μαζί του θα έπρεπε να κάνει και λίγη αυτοκριτική και να προσέχει πού πάει και μπλέκει διαβάζοντας λάθος πράγματα με την ψευδαίσθηση ότι είναι για όλους. Από την άλλη τον καθησύχαζε ότι δεν νομίζει ότι θα κάνουν κι άλλοι το ίδιο λάθος με αυτόν, να φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν, και ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας πως θα διαβαστεί από εκείνους που δείχνοντας ένστικτο δαρβίνειας αυτοσυντήρησης ακόμα και πριν να το εφεύρει ο Δαρβίνος, θα αποφύγουν να εκβιάσουν την τύχη τους.
Argumentum ad hominem 